Er gebeurt ineens zoveel in de wereld en in Nederland… waaronder de vluchtelingen die massaal ons land en heel Europa binnenstromen. Net als wij willen zij ook diep in hun hart zichzelf kunnen zijn en meebouwen  aan wereldvrede. Geen oorlog meer, onderdrukking en geweld, het maakt zoveel kapot. Ongetwijfeld zitten er  slechteriken en onverschrokken profiteurs tussen.  Evenwel is het overgrote  deel van de  vluchtelingen bereid om alles op te geven om in vrede te kunnen leven. Met name ouders verlaten samen met hun kinderen hun geboorteland, hun opgebouwde bestaan, familieleden en vrienden. Zij geven vaak al hun spaargeld uit aan overtochten in erbarmelijke omstandigheden, weg van oorlog en ernstige bedreigingen. Zij zijn hiertoe bereid om hun kinderen een gezonde toekomst te geven. Hun geduld wordt zwaar op de proef gesteld in de vele opvangcentra waarin zij terecht komen. Velen onder hen hebben goede opleidingen genoten en/of werkervaring  opgedaan waar ze hier niet direct mee aan de slag kunnen. Naast alle praktische zaken als een (tijdelijke) verblijfsvergunning, een woonplek, zullen zij hier de taal moeten leren en diploma’s halen en vervolgens werk zoeken om in hun eigen inkomen te voorzien.

Onderwijs en de zorg moeten zich voorbereiden, naast alle veranderingen door de invoering van  de wet passend onderwijs en de transitiejeugdzorg naar Gemeenten,  op de komst van kinderen van vluchtelingen.... Lees verder onder meer en teken ook!

Wat doe je als het onderwijs en de zorg voor je kind niet voldoet en jij je kind ziet afglijden i.p.v. opbloeien?

Dit is een relaas van een moeder die zoekende is naar maatwerk onderwijs en zorg voor haar autistische zoon, hetgeen niet eenvoudig is.  Zij heeft haar verhaal en informatie over diverse netwerken naar ons toegestuurd om  anderen tot steun te kunnen zijn.

Mijn zoon van 15 jaar is ( lees verder onder LEES MEER) 

We zitten samen spelend op de vloer… ineens legt Bo,  onze kleindochter van 2 jaar en  10 maanden , haar armpjes rond mijn schouder, ze kijkt me aan en zegt: “oma, je bent lief”.  Ik geef haar een knuffel en zeg haar: “ik vind jou ook lief”. Ze veert terug, kijkt me aan en zegt vervolgens “ papa is lief, mama is lief”…ik knik bevestigend …ze gaat door… alle mensen zijn lief. Ik kijk haar aan en zeg even helemaal  niets meer. Ik zwijg...

Vandaag, vrijdag 20 maart 2015 is een  bijzondere dag. In de ochtend vindt er in Nederland een gedeeltelijke  zonsverduistering plaats. Een natuurfenomeen dat maar eens in de zoveel tijd plaats vindt. De laatste grote  zonsverduistering in Nederland vond plaats op 11 augustus 1999. Op het hoogtepunt om 10:37 uur, is ongeveer 80 procent van het oppervlak van de zon door de maan afgedekt. Als ik niet die bijzondere ervaring had mogen beleven en beschrijven in "De Verbinding met God"(Universele Liefde) , de reis samen met Frans naar de oorsprong, dan had ik  geen flauw benul gehad wat dit voor ons mensen, voor de kwaliteit van leven betekent.  Dit natuurfenomeen draagt bijzondere eigenschappen met zich mee...

In de afgelopen tien jaren  heb ik  naast  contacten met ouders en zorgverleners e.a., diverse  persoonlijke contacten onderhouden met docenten, leerkrachten en directies  van scholen door heel Nederland. Het heeft me een beeld gegeven van nieuwe concepten en wat er gaande is in het reguliere onderwijs en hoe  we er nu voorstaan met diepgaande bewustzijnsverandering...

De media een de praatprogramma’s draaien op volle toeren sinds de afschuwelijke radicale  aanslagen in Parijs. Ook elders in de wereld vinden  brute aanslagen plaats, waaronder de moordpartijen  in Nigeria. Door diverse bestuurders in ons land, in Frankrijk en andere landen  worden vele  mooie en rake uitspraken gedaan n.a.v. de radicale aanslagen. Mensen van diverse culturen komen massaal bij elkaar  op pleinen in diverse landen om elkaar te steunen en te omhelzen.  Vrijheid van meningsuiting is “het gesprek van de maand”.  De overheid vindt dat radicalisering op scholen moet worden aangepakt en zijn ze druk in de weer met het maken van  pakketjes maatregelen binnen de systemen.  De economische belangen wegen zwaar. Hoe zwaar weegt het welzijn van de burger?  Hoe gaan ouders en leerkrachten om met macht en kracht? Raken deze maatregelen de kern?

Onthulling over de balans op aarde. In 2013   ontving ik  een onthulling over de balans in het mannelijke en het vrouwelijke. Het kwam via een allerliefste boodschapper , vlak voor haar overlijden, op mijn  pad i.v.m. het maken van het basis leermodel. Het inzicht laat m.i.  zien hoe de Harmonie op aarde zich in moeder aarde ontwikkelt tot eenheid. Aangezien het nog een hele tijd duurt voordat we het leermodel in de vorm gegoten hebben,  die ons voor ogen staat, wil ik  deze ingeving alvast met de wereld delen. In 2013 kreeg ik een telefoontje van Shamaya Maryam den Boer. Ze was op onze website beland en was diep geraakt om dat ik  de kinderen groeibriljantjes noem.  We begrepen elkaar zonder woorden in deze.   Na haar een tijdje gesproken te hebben, vertelde ik  aan haar dat ik met een basis leermodel bezig ben, waarin ook duidelijk  de betekenis van de groeibriljantjes ga uitleggen … wat het inhoudelijk betekent voor hun ontwikkeling en de werking in het Brein.  Ook zij wilde dolgraag bijdragen aan   “Educatie vanuit het Hart” . Ondanks het feit dat Shamaya van heel weinig moest rondkomen, dat ze nog midden in de rommel verhuizing zat en dat ze rondliep met vreselijke buikpijn, besloot ze op 4 september 2014 naar mij toe te komen.  Ik haalde haar op  van de trein en daar stond ze…een tengere vrouw, een spring in het veld, wuivend en bijna dansend kwam ze naar mij toe. Ze kwam  kolderiek op mij over in al haar enthousiasme.  Eenmaal bij mij thuis aan de keukentafel, kreeg ik  ook de serieuze kant van haar te zien…een ontmoeting met  een  oude wijze ziel. We deelden  diepe innerlijke kennis van Harmonie met elkaar in het belang van vernieuwend onderwijs.  Ineens  vertelde ze over de kabbala.

Dat ze  met de tekening voor zich zat en het Universum maar bleef zeggen: “ zo onder zo boven”…ze begreep het niet meteen.  Ze zag de tien punten en tekende de 11e Da’at, het verborgene erbij. Shamaya bleef maar kijken en het Universum bleef maar steeds hetzelfde zeggen..zo onder zo boven.  Ineens begreep ze de boodschap…ze tekende twee rondjes er bij de 12e en de 13e. Het voelde voor mij meteen aannemelijk.  Want Ik begreep het steeds niet, waarom  de getallen 12 en 13 niet tot uiting kwam in de Kabbala, wel het getal van 10 van Harmonie, 11 - het verborgene, maar niet het getal  13  van Harmonie balans in het vrouwelijke en mannelijke. 

Ik kreeg het diepe gevoel dat deze energie in de aarde aan het transformeren is, aan het verankeren in de aarde. En deze verandering voor ons op deze manier nu zichtbaar gemaakt mag worden. Shamaya legde  veel nadruk op het feit dat ze die ochtend , 4 september 2013 de   Tzolkin kalender geraadpleegd had.  Ze vond het heel bijzonder, zat er vol van,  dat we nu juist vandaag bij elkaar waren. Ze had het over Toon 9  en de gele zon en het gele zaad…en dat het een heel krachtig moment was. Dagen later mailde  Shamaya me dat ze erg ziek was en op bed lag. Ze had mijn boek “De Verbinding met God”gelezen en was  er enorm door  geroerd .   Van verdere samenwerking  aan het leermodel is het niet gekomen. Shamaya  bleek kanker te hebben, een gezwel in haar buik dat maar bleef groeien.  Ze had alleen een nieuwe vriend om haar heen en haar zoon studeerde in het buitenland, verder had ze helemaal geen familie. Ze was pas verhuisd en had daardoor in haar buurt nauwelijks contacten.  Haar praktijk lag op dat moment feitelijk stil. Ik heb haar regelmatig gebeld om haar tot steun te zijn. De allerlaatste keer sprak ze maar een paar woorden,  ze was zo zwak en wist dat haar einde gekomen was.  Ze was er klaar voor.  Ze had zoveel materiaal liggen zei ze, dat wilde ze graag achterlaten voor de wereld.  Ik weet niet wanneer ze gestorven is en wat er met het materiaal van haar is gebeurd.  Maar zeker weet ik wel dat ze een onuitwisbare  boodschap voor de wereld achter heeft gelaten. Soms kruisen paden maar voor even, en een dergelijk moment kan  soms  net zo krachtig zijn in samenwerken, als een  langdurige samenwerking.  Dankjewel Shamaya

Mijn moeder is op 6 augustus 2014 op 91 jarige leeftijd overleden. De weken daarvoor zwakte ze steeds sterker af en er kwam een moment dat ik de wereld even losliet om voor haar te kunnen zorgen, er voor haar te zijn, om in de laatste dagen van haar leven dag en nacht bij haar te waken. Ik kijk terug op een bijzondere periode van verbondenheid. Mijn moeder was opgeruimd,zonder angst, tevreden en dankbaar en nog vol humor op de momenten dat ze even bij was. En dat is wel eens anders geweest in het verleden.