Er is sprake van alleen zijn, weinig aanspraak, altijd een gevoel van schuld, niet serieus genomen voelen. Dit heeft een hele erge weerslag voor haar. Je ziet dat ze graag wil dat naar haar geluisterd wordt en serieus genomen wil worden. Pas als zij merkt dat ze mensen kan vertrouwen en dat die mensen naast haar staan kan zij stappen zetten. Het is een schrijnende situatie die ik niemand gun. Hieruit blijkt dat het gewoon gebeurd. Het is er, een feit.  Op de vraag wat ze de hele dag doet: Beetje muziek luisteren, op bed liggen, beetje creatief bezig zijn en doordraaien. Zeven dagen in de week.

Het gevoel

Een enorme strijd brengt het in mij naar boven. Een gevoel dat er niet gekeken wordt naar wat wel kan maar dat er altijd iets moet zijn wat een voorziening blokkeert. Kijk wat je voor iemand kan doen, leef je in de situatie in en draag stimulans uit. Een gevoel van strijd voor de toekomst van een kind. Het is strijd voor de dingen die
'vanzelfsprekend' zouden moeten worden geacht. Dat doet soms enorm pijn, maar maakt mij eveneens strijdbaar.

Focus op de mogelijkheden is de boodschap. Vanuit begrip, toewijding en liefde. Samen met mensen kijken naar wat kan en daarbij out of the box denken. Vanuit transdiciplinaire samenwerking mogelijkheden maken.