Al een tijdje volg ik een beetje op afstand “Onze Kinderen zijn de Toekomst”, een beweging die impulsen probeert te geven aan het onderwijs in Nederland. Onlangs kon ik de oprichtster Ingrid Rouleaux voor een interview strikken. Ik wilde enkele vragen stellen over haar organisatie en dat leidde tot een uitvoerige, maar leerzame, uiteenzetting over haar “vrijwilligerswerk”.
Bij de beantwoording van de vragen bleek al snel hoe bevlogen en betrokken Ingrid is.
Ik wens iedereen die de moeite neemt om kennis te nemen van haar standpunten veel lees- en leerplezier toe.
Ingrid welkom bij Klaswerk.
Kun je kort aangeven waar ‘Onze Kinderen zijn de Toekomst’ voor staat?
In de kern staan we voor Educatie en leven vanuit het hart, de weg naar “geestelijk, lichamelijk en financieel welzijn in balans”.
Onze Kinderen zijn de Toekomst (OKZDT) draait vooral om bewustwording van volwassenen in wat kinderen nodig hebben in de basis om zich in hun volle eigenheid te kunnen ontwikkelen. Centraal staat het welzijn en geluk voor alle kinderen, van zwak- gemiddeld tot en met hoogbegaafd in gezin, onderwijs en zorg.
We zien de noodzaak om ons zowel individueel als samen sterk te maken voor een gezonde ontwikkelingsbasis voor de kinderen van nu, verbindend en inspirerend. Er zijn nog teveel kinderen die niet lekker in hun vel zitten en niet voldoende uit de verf komen, met alle gevolgen van dien. Systemen moeten de kinderen dienen en niet andersom. Het ontbreekt nog te vaak aan preventie.
Wij pleiten voor meer aandacht binnen het onderwijs voor het welbevinden en sociale functioneren van het individu. Er wordt teveel accent gelegd op de groepsnorm en prestatiegericht leren, terwijl kinderen, ouders en leerkrachten indrukwekkend veel behoefte hebben aan tijd en ruimte voor creativiteit en zinvolle persoonlijke ontwikkeling.
Met het landelijke burgerinitiatief Christoffel Appèl vormen wij een gestaag groeiend netwerk van bewuste ouders, leerkrachten en zorgverleners, organisaties en instellingen, waarvan velen werkelijk een positieve opvoeding, vernieuwend natuurlijk onderwijs en zorg naar behoefte (willen) bieden aan de kinderen van nu.
De fundament-leggers en de ambassadeurs van OKZDT zijn allen, onafhankelijk van politieke gezindheid, geloofsovertuiging en maatschappelijke positie, vanuit verschillende disciplines betrokken bij positieve ontwikkelingen van kinderen.
Hoelang bestaat ‘Onze kinderen zijn de toekomst’ en hoe is deze beweging ontstaan?
Ruim 8 jaar geleden, na jarenlange voorbereiding is de campagne OKZDT in het voorjaar van 2009 in Nederland gelanceerd. Ontstaan door mijn visie en mijn hart te volgen, te doen wat ik moest doen om me hiervoor in te kunnen zetten, niet alleen als moeder voor mijn kinderen, maar voor alle groei-briljantjes. Onderwijs kan anders, prettiger en begripvoller dan vele kinderen, ouders en leerkrachten hebben meegemaakt en nu nog meemaken.
Deze intensieve voorbereiding bestond uit mijn praktische zoektocht naar kennis over en ervaring met werken vanuit het hart met verstand met kinderen, beschreven in het boek “Een bundeling van positieve kracht rondom het Kind”. Een voorbeeld daaruit is Ludo Peters, die vertelt over de leraar als mediator, het stimuleren van denkvaardigheden. Door tegelijkertijd aan mijzelf te werken, zelfstudie, afleren van gewoonten die mij niet langer dienden, blokkades op te ruimen, samenwerking aan te gaan, belandde ik in een bijzondere periode van mijn leven. Ik onderging een innerlijke reis en kreeg in datzelfde jaar een bijzondere opdracht om “de verbinding” te mogen beschrijven, waarin ik totaal thuiskwam in mijzelf en mijn IQ-EQ-SQ-FQ / emotionele, intelligentie, spirituele en fysieke quotiënt volledig in balans kwam. Ik leerde mijn volledig potentieel te benutten en kreeg uitleg hoe het werkt. Leren omgaan met gevoelens en een andere manier van denken is de sleutel! Mijn partner Frans was op zijn eigen wijze meegegaan in het helende proces, samen kwamen we thuis in onze oorspronkelijke DNA blauwdruk.
Voor alle duidelijkheid: Ik ben niet verbonden aan welke religie of organisatie dan ook, ik voel me meer een wereldburger verbonden met al wat is. Een vrouw van de wereld die de neutrale liefdesenergie van volkomen jezelf zijn, van zichzelf en haar partner, van eenheid en harmonie, heeft mogen ervaren en beschrijven. Ik merk dat er best veel mensen zijn dit heel moeilijk vinden. Ook voor mij persoonlijk is deze ervaring van heelheid, volkomen jezelf zijn, heel taboedoorbrekend gebleken. Voor mij is het geen kwestie meer van wel of niet geloven, maar van weten dat deze energiebron van liefde, wijsheid en mededogen er is voor ieder mens. Zoals Nelson Mandela eens mooi verwoordde: “Wij zijn allemaal kinderen van God en onze grootste angst is dat we niet goed genoeg zijn.”.
Mijn tweede boek “De Verbinding met God” (je kan het ook universele energie of vitaliteit noemen) heeft me, naast het volledige potentieel benutten, ook laten zien en ervaren hoe alle leervakken met elkaar verbonden zijn in samenhang met de essentie wie wij zijn en waar het in de wereld om draait. Cultuur, kunst, muziek, geschiedenis, natuur, rekenkunde en taal hebben voor mij een dimensie erbij gekregen, waardoor ik verbindingen kan leggen die ik eerder niet kon leggen. Ik ben gaan begrijpen dat lessen op school nog uit teveel fragmenten bestaan, waardoor kinderen de zin van iets niet kunnen in zien.
Ik heb het gevoel een “universiteit” doorlopen te hebben, een school die op aarde nog uitgevonden moet worden. Het was superleuk en uitdagend! Ik ben verwonderd hoe intelligent, logisch en energiek het leven is. Ik heb verlichting bereikt, nooit gedacht dat het echt bestond. Begrijpelijk want “verlichting” gaat je ratio en voorstellingsvermogen te boven. Je kan het pas echt begrijpen als je het zelf durft te ervaren. De verbinding is het “iets”, een gemis, waar veel mensen bewust of onbewust naar op zoek zijn. Ze hebben de klok horen luiden, maar weten niet waar de klepel hangt. Nu weet ik waar de klepel hangt!
Het “iets” zit vol humor en het is zo praktisch, rechtvaardig confronterend, vredig, neutraal en het voelt zo gewoon. Het zet alle vooroordelen en dogma’s aan de kant. Als iedereen deze staat van jezelf zijn zou bereiken, dan zou er geen behoefte aan oorlog meer zijn, dan zou iedereen zijn plekje vinden en innemen. Staat van zijn is beslist niet saai, integendeel, mijn leven is een grote uitdaging. Dankzij deze ervaringen en de kennis die ik op heb gedaan, heb ik meer begrip, kan en durf ik meer en doe ik ook meer dan ik ooit gedacht had.
Naast mijn kennis en ervaring wilde ik kinderen van nu zelf aan het woord laten. Die wens ging in vervulling doordat Linda van Hulsen contact met mij opnam over 21 gedichten van kinderen die haar pen uitrolden. Samen met haar heb ik het boekje “Kinderen met een boodschap” uitgebracht.
De drie boeken vormen het fundament waarop de campagne “Onze Kinderen zijn de Toekomst” is gebouwd.
Wat is je eigen achtergrond? Verklaart deze jouw inzet voor deze beweging?
Ik ben geboren op 9 mei 1956 in Breda als vijfde in een levendig gezin van 6 kinderen. Ik ben niet religieus opgevoed, alhoewel mijn moeder me wel liet proeven aan verschillende religies en tradities. Ik trok graag op met mijn vader, daar koester ik warme herinneringen aan. Ben alweer 41 jaar getrouwd met mijn beste maatje Frans. Als kind speelde ik graag met poppen en schooltje, ik hield van boeken lezen en spelletjes doen. Ik was ook veel buiten te vinden, de speeltuin in, lekker ravotten in oude kleren, kattenkwaad uithalen en in de zomer hele dagen naar het zwembad, pony rijden en fietstochten maken, de natuur in. Ik mocht nog een scharrelkind zijn. Van jongs af aan had ik twee diepgewortelde wensen, ik wilde het onderwijs in, juffrouw worden, en moeder worden. De eerstgenoemde wens ging niet in vervulling, mijn leven liep anders en dat moest zo zijn. De laatste wens ging wel in vervulling, uit de liefde tussen Frans en mij werden twee zonen geboren.
Ik heb in het bedrijfsleven gewerkt als adm. medewerkster, secretaresse, verkoopleider binnendienst, hostess, op de scholen van mijn kinderen meegeholpen, in het bestuur van de peuterspeelzaal gezeten, jaren in de financiële dienstverlening als adviseur, heb een eigen klein assurantiekantoor gehad. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Uiteindelijk volledig mijn hart gevolgd om mijn steentje aan de samenleving bij te kunnen dragen zodat wat mijn kinderen en zo vele andere kinderen met hen zo misten in het onderwijs en zorg, de kinderen van nu dit niet meer hoeven te missen.
Mijn leven is beslist geen sprookje, ik heb eigenlijk best veel meegemaakt met mijn kinderen. Deze ervaringen hebben me, naast alle positieve ervaringen, begripvoller en wijzer gemaakt, doen inzien dat het anders kan. Achteraf begrijp ik dat ik in dit leven het onderwijs en de zorg vanuit het ouderschap moest beleven. Er moest een eerherstel in het oergevoel van het moederschap, het vrouwelijke, plaatsvinden. Intuïtief voelde ik vaak aan waar het aan schort als iets niet lekker liep bij mijn kinderen, daar werd meestal niet of nauwelijks naar geluisterd. Dus stopte ik het zelf ook vaak weg en dat bleef niet zonder gevolgen. Ik wil niet met de vinger wijzen, ik had zelf ook nog een heleboel te leren. Het besef kwam dat als ik wezenlijke veranderingen wilde creëren, dat ik bij mijzelf moest beginnen. Verbeter de wereld en begin bij jezelf.
Nog een belangrijk element in het onderwijs, om probleemoplossend en ontwikkelingsgericht te werken, is de dialoog aangaan met kind, ouder en leerkracht vanuit gelijkwaardigheid. Samen vanuit oprechte betrokkenheid blijven bewaken of je op de goede weg zit. Deze dialoog heb ik vaak gemist en als de ruimte hiervoor er wel was, maakte het een wereld van verschil voor de ontwikkeling van onze kinderen.
Een directeur van een basisschool gaf me een paar jaar geleden een rondleiding in haar vernieuwde school terwijl de lessen in volle gang waren. Ik was diep onder de indruk van de veranderingen die het schoolteam ondergaan had, van het stempel slecht presterende school naar een goed presterende school. Er heerste een prettige energie onder de kinderen en leerkrachten. Ik vroeg haar of ze kon duiden waar ze de beste verbetering mee behaalden en haar antwoord was: we betrekken de ouders meer bij de processen.
Hoe sta je tegenover het huidige onderwijsbeleid?
Het innoveren van onderwijs gaat langzaam in het huidige beleid. De regelgeving staat de kwaliteit van onderwijs met regelmaat in de weg. Alles moet gecontroleerd worden en dat haalt, als je er niet persoonlijk en als team voor waakt, de spontaniteit, motivatie en de rek uit mensen. De administratieve last, om alles op paper te moeten verantwoorden, is zodanig toegenomen dat leerkrachten signaleren dat ze onvoldoende tijd overhouden om aan de leerlingen te besteden. Het werkt beknellend als betrokkenheid in het verdomhoekje verdwijnt. Als je in de ontwikkeling van kinderen wilt investeren, aandacht wil geven aan de natuurlijk passende leer- en ontwikkelingsbehoeften van het kind, dan heb je ruimte en tijd nodig. Het beleid is sterk prestatiegericht en economische belangen gaan met regelmaat ten koste van het welzijn en geluk van kinderen en hun leerkrachten. Elk kind verdient oog en oor. De toename van labels in het onderwijs baart menigeen zorgen. Een kinds is geen jampotje waar je een etiket op plakt. Elk kind heeft mogelijkheden waarop gebouwd kan worden. Er ontstaat chaos en verwarring als de authenticiteit van kinderen, hun ouders en leerkrachten in het gedrang komt.
Begrijp me goed, regels zijn nodig in de omgang met elkaar. Wat zou het een verschil maken als regels de mensen dienen, i.p.v. mensen die de regels dienen. De indrukwekkende toename van kennis onder de mensen en bij de overheid is een groot goed. Maar wat is het waard zonder daadkracht? Immers kennis en inzicht zonder handelen brengt geen verbetering.
Het besef groeit met de dag dat de kracht van binnenuit moet komen, het verschil wordt op de werkvloer gemaakt. Laten we wel wezen, educatie is de meest belangrijke taak in het leven. Steeds meer scholen maken duidelijke bewegingen van vernieuwend onderwijs. Bewegingen die kinderen heel houden en talenten laat tellen, maken intens geluk mogelijk. Deze breng ik graag onder de aandacht.
Hetgeen we nu doen, is bepalend voor de toekomst. Het is van wezenlijk belang dat de kinderen van nu gestimuleerd worden om vanuit hun hart verbonden te zijn, om zelf logisch en kritisch na te denken, om gezonde grenzen te stellen. Dat zij met bezieling en passie gebruik leren maken van hun talenten, eigen intuïtie en hun diepste innerlijke kennis. Dat zij opgedane kennis spelenderwijs in wijsheid leren toepassen. Dat zij de kans krijgen om zichzelf te zijn, hun ambities waar te maken en hun leven op te bouwen rond de drie universele basisregels: bewustzijn, eerlijkheid en verantwoordelijkheid. Kinderen die in hun liefdevolle kracht staan, begrijpen dat eerlijk handelen en verantwoordelijkheid nemen heel gewoon is en zullen in de toekomst zorgen voor die veilige omgeving, voor zichzelf en voor anderen, m.n. de zwakkeren. Zij zijn in staat om hun talenten volledig en met plezier te benutten. Zij kunnen goed omgaan met hun emoties, het accepteren van hun tekortkomingen en soms moeilijke situaties in hun leven. Zij staan sterk in hun schoenen en voelen de zin van hun leven en stralen dit uit. Zij weten hun verworven kennis in wijsheid toe te passen. Niets wordt hen van bovenaf opgelegd, zij mogen zelf ervaren. Leren kan op verschillende manieren en is verdeeld in niveaus. Uitblinken en fouten maken is heel normaal, niemand is minderwaardig. Zij hebben de handreiking gekregen om zich sterk te kunnen wortelen en dat geeft ze wijsheid en vleugels om (voor zover) mogelijk zelfstandig en in vrijheid met respect in de wereld te staan en deze positieve en authentieke kracht binnen samenwerkingsverbanden te bundelen waar nodig. Zij maken keuzes, die henzelf, anderen en de wereld beter maken.
Als je innerlijke wijsheid aanboort en je verstand gebruikt, dan laat je jezelf niet zo gauw iets wijsmaken en wil je anderen niets wijsmaken. Dat maakt dat je niet wordt geleefd, maar leeft!
Heb je een mening over de werkdruk binnen het onderwijs waar je de laatste tijd zoveel over hoort?
Onderwijs is een prachtig vak. Het is triest om te constateren dat leraren van alle werkenden het vaakst ziek zijn, als gevolg van de hoge werkdruk.
Een leraar van mijn oudste zoon gaf ik lang geleden een compliment voor zijn kijk op en zijn positieve manier van doen met leerlingen en zijn omgang met ouders. Waarop hij zei: “Ik doe het met veel plezier, ik moet nog een tijdje tot mijn pensioen, ik ben er nog niet…ik heb collega’s die er met de dezelfde bezieling instaan als ik en die heb ik in een keer zien afknappen”. Dat maakt grote indruk.
De werkdruk is, naast de toegenomen regelgeving, in relatief korte tijd nog meer gestegen door de wet passend onderwijs, migratievraagstukken en de terugloop van het aantal leerkrachten. Door de opkomst van de digitale snelweg, maakt het onderwijs een omslag waar ook tijd en aandacht voor nodig is. Ik vind het heel terecht dat leerkrachten opkomen voor zichzelf en hun leerlingen, dat ze een hoger inkomen willen, minder lesuren om meer tijd te krijgen voor ontwikkeling, en minder leerlingen in de klas of meer handen in de klas.
Van werkdruk naar authenticiteit en vitaliteit!
Heeft ‘Onze Kinderen zijn de Toekomst’ ook bepaalde zaken kunnen realiseren?
Elk steentje draagt bij aan het grotere geheel en geeft de mogelijkheid te delen en te vermenigvuldigen, een wederkerig proces waarvan ik ook iedere keer weer leer. Ik twijfel er niet aan dat we, in samenwerking met diverse partijen, waaronder ook onze beschermheren van het eerste uur, burgemeester Hubert Bruls van Venlo en burgemeester Henk van Beers uit Roermond, andere ingangen hebben gezet richting opvoeding, onderwijs en zorg van een nieuwe tijd. De hartverwarmende reacties in de afgelopen jaren, zowel van ouders als onderwijzers en zorgverleners en bekende Nederlanders doen me beseffen dat het burgerinitiatief Christoffel Appèl, onze boeken, onze rondleiding op de website, onze nieuwsbrieven, ontmoetingen en acties raken, inspirerende momenten opleveren die tot daadkracht aanzetten. Ik kan het niet uitdrukken in getallen, maar wel met een kleine greep uit de vele terugkoppelingen:
-Een directeur van een school die mij vertelt dat een aantal leerkrachten regelmatig op onze website te vinden is terwijl ze bezig zijn met een transformatie in hun school. –Een leerkracht die vertelt heel blij te zijn met onze openheid omdat een andere manier van lesgeven op zijn school nog taboe is en OKZDT hem het gevoel geeft niet alleen te staan.
-Ook ouders die ons laten weten er zoveel van te leren, bevestiging krijgen en zich gesteund voelen.
-Een basisschool die ons laat weten dat ze door ons toedoen met mediërend leren begonnen zijn.
-De reactie van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) die tijdens de transitie jeugdzorg met ons in contact kwam n.a.v. een brief die wij hen schreven. “Zo willen wij het graag bewerkstelligen”. Wij zijn uitgenodigd om met hen in gesprek te gaan en later ook aanwezig geweest bij een brainstormsessie van “wat zijn de 10 belangrijkste aandachtspunten”.
-Robert Vermeiren, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie / Prof. directeur patiëntenzorg Curium – LUMC hoogleraar forensische kinder- en jeugdpsychiatrie VUMC liet ons weten dat hij onze brief aan de VNG “een aangrijpend verhaal en sterk betoog” vond en bedankt ons hiervoor.
-Een kind van 9 jaar dat zo geraakt is door een gedicht uit “Kinderen met een Boodschap” en deze boodschap mee naar school neemt om zijn juf duidelijk te maken wat zijn beleving is om meer begrip te krijgen.
Wat zijn momenteel de prioriteiten?
Onze doelstelling blijft in de eerste plaats kennis en ervaring met elkaar delen, verbinden en inspireren. Nieuws, inspirerende voorbeelden en inzichten onder de aandacht brengen, kennis en ervaring van anderen delen die bijdragen aan krachtenbundeling rondom kinderen. Het blijven stimuleren van “durf je eigen zoektocht aan te gaan, heb de moed je hart te volgen”. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, tradities en geschiedenis. “Wat past bij jou? Wie ben je? Wat kan je? Wat wil je? Wat doe je?”.
Er dienen zich iedere keer prioriteiten aan, onlangs lag mijn focus op het meedoen aan het festival “Ieder Talent Telt” in Nijmegen, het schrijven van een column. Een andere keer komen we in actie naar de overheid of andere instanties. Binnenkort ga ik een gesprek aan met onze beschermvrouwe wethouder Marianne Smitmans-Burhenne en nu geef ik voorrang aan dit interview.
Er is momenteel zoveel beweging in het onderwijs gaande, dat het ook goed is te beseffen dat je niet altijd iets hoeft te doen.
Op mijn verlanglijstje staat nog altijd mijn boek herschrijven met als aanvulling belijningen van een mondiaal leermodel. Voorlopig zie ik het er niet van komen. Nu onlangs ons vijfde kleinkind geboren is, wordt mijn taak als oppas-oma nog wat uitgebreider en daar ligt ook een aangename prioriteit.
Hoe breng je de boodschap van ‘Onze Kinderen zijn de Toekomst’ onder het volk?
De nieuwsbrief komt een paar keer per jaar uit en we kunnen constateren dat hij veel gelezen wordt en ook dat onze website regelmatig bezocht wordt. Verschillende fundament-leggers, ambassadeurs en sympathisante hebben een link van ons op hun website geplaatst en verwijzen regelmatig naar onze activiteiten en nieuwsberichten.
Het Christoffel Appèl is een belangrijk verbindend middelpunt binnen de campagne OKZDT. Iedere handtekening zet positieve energie in de wereld, maakt zichtbaar wat onder de mensen leeft. Het fungeert ook praktisch daadkrachtig als bruggenbouwer tussen burgers, instellingen en overheidsinstanties.
We communiceren ook via Facebook, Twitter en Linkedin. Onze linkedIn-groep telt een behoorlijk aantal leden die met elkaar discussiëren, informatie en ervaringen delen. Ik vind het een geweldig mooi podium.
Hoe mooi deze communicatiemiddelen ook zijn, het zou arm zijn als ik daarnaast geen persoonlijke gesprekken en ontmoetingen aan zou gaan. Meestal voel ik aan wanneer dat van belang is en dan neem ik spontaan contact op, en andersom gebeurt het ook.
Ik word wel eens gevraagd aanwezig te zijn op bestuurlijke bijeenkomsten, bij verbetersessies en dan ontmoet ik altijd weer nieuwe inspirerende mensen. Ik ben eens op L1-tv (Limburgse zender) geweest en heb meegedaan aan een radioprogramma van L1, een artikel van mij is verschenen n.a.v. een symposium. Ik heb lezingen gegeven, maar dat is niet mijn sterkste kant. Ik ben op mijn best binnen de dialoog tussen mensen en organisaties en als ik schrijf. Op verzoek woon ik bijeenkomsten bij, sta ik op onderwijsfestivals of symposiums met een stand om met mensen in gesprek te gaan. Zo nu en dan schuift men op afspraak bij mij thuis aan voor een rondetafelgesprek.
En nu heb jij mij gevraagd voor dit interview. Dank je wel Cor. Wellicht draagt het ook weer een steentje bij aan het geluk en welzijn van onze Kinderen.
Ingrid bedankt voor dit uitvoerige interview waarbij je er zeker in bent geslaagd om “Onze Kinderen zijn de Toekomst” bij het lezerspubliek van Klaswerk meer bekendheid te geven. Heel veel succes met je non profit werk in het belang van Onze Kinderen!