Mijn eerste column. Schrijven dat wil ik al langer. Ik wil zoveel vertellen, maar wat is interessant voor anderen en waar begin je mee? Wij, volwassenen, hebben dan nog een drempel of gêne wat je wel of niet mag of kunt zeggen. Daarentegen mijn kinderen hebben dat helemaal niet, ook nooit gehad. Ze zijn erg open en nemen geen blad voor hun mond. Naarmate ze ouder worden krijgen we steeds meer commentaar van buitenstaanders. Als je kinderen nog klein zijn wordt geaccepteerd dat je zoon van 3 gewoon naar vreemden toe stapt en even uitlegt dat roken erg ongezond is en dat je daaraan dood gaat. Maar nu is zoonlief 10 jaar en dan is het ineens een brutaal kind. Dat hij gewoon eerlijk en spontaan is dat wordt niet gezien. Ik trek het me nu niet meer aan, hij is gewoon hoe hij is. Een leuke lieve jongen die naast zijn hoogbegaafdheid ook het Asperger syndroom heeft (een stoornis in het autismespectrum). En daar heeft hij het al lastig genoeg mee. Laten we eerlijk zijn, het levert ook wel eens komische momenten op.

Zoals gisteren, wij waren samen met hem naar een informatie bijeenkomst op een VSO (voortgezet speciaal onderwijs). Je zou denken dat ze daar toch kennis van zaken hebben met kinderen die anders functioneren en denken. En zich ook niet zo lang kunnen concentreren. Een mevrouw legt het programma uit. De PowerPoint presentatie duurt een half uur en dan krijgen jullie een rondleiding. Oké een half uur is nog te doen, denk je van te voren. In haar praatje gaat ze alles heel precies uitleggen. Zo geeft ze het voorbeeld dat je in de klas ook achter "Schotten" kunt zitten als je last hebt van andere leerlingen. Ik zie mijn zoon nadenken, kijkt naar mij, vragend wat ze ermee bedoelt. Ik probeer nog uit te leggen dat ze die "schotten" op zijn huidige school ook hebben. Maar in hetzelfde moment onderbreekt hij die mevrouw en zegt het maar stom te vinden dat ze daar op school mannen in rokken hebben lopen met doedelzakken, die er dus voor moeten zorgen dat ze niet worden afgeleid. Ik zie het hele tafereel al helemaal voor me, kijk naar mijn man en moet lachen. Mevrouw helemaal van haar stuk, en ik zie andere kinderen knikken dat hij gelijk heeft. Veel kinderen met deze "stoornis" denken letterlijk, dat zou ze eigenlijk moeten weten. Het is toch een speciale school voor kinderen met een normaal of hoger IQ en een stoornis hebben in het autismespectrum. Raar vind ik dat. En daar zou mijn kind dan naar toe moeten. Wij zijn de hele dag alert hoe we met hem om gaan, wij hebben er niet voor geleerd. Nou ik weet niet of ik er vertrouwen in heb. Nog maar even niet. Mijn dochter van 8 jaar is onder andere verstandelijk beperkt. Zij heeft het Prader Willi syndroom, en heeft ook niet echt een rem wat betreft spontane contact met anderen. Ze zegt meestal tegen iedereen goede dag of mensen daar nou van gediend zijn of niet. Ja soms zouden we zelf meer van het spontane moeten hebben, en dan geen moeite hebben wat je zou kunnen schrijven. Het er over hebben dat scheelt want zo krijg ik mijn eerste stuk toch nog met gemak op papier.

Gonny Corstjens